از یادداشت های خانم پاپن هایم

عشق عجیب است، یکهو بعد از سی و اندی سال دری را باز میکنی و شبیه کسی می شوی که شخص پشت در در شانزده سالگی عاشقش بوده، میخکوب میاستد و سلام یادش میرود.

احساس میکنم وسط یک فیلم یا رمان گیر افتاده ام و احساس عذاب وجدان می کنم که چرا باید مردی را یاد شانزده سالگی اش بیاندازم؟ آن هم با بالای نود و پنج درصد شباهت. میگوید اولین بار که دیدمت شک نداشتم که باید دخترش باشی، آخر مگر می شود این همه شباهت بین دو نفر؟ و من می مانم با مردهایی که همچنان در گذشته خودشان زندگی میکنند!

 

از یادداشت های خانم پاپن هایم...